Door Gerard Sangers
Mei 2021. Mijn eerste boek, Met dank, door MijnOverheid bij de Voedselbank,is nog geen twee weken uit. Interview in dagblad Trouw, mijn naam wordt genoemd in een column in de Volkskrant, radio-interview op radio 1, verslaggever van de plaatselijke krant over de vloer en topper: zaterdag 7 mei naar Hilversum in de uitzending Openhuis Radio 5. Wil je de artikelen lezen en de radio-uitzendingen terug luisteren? Alles staat op mijn website. www.tegekvoorwoorden.org
Ja, ja, deze ruim zestigplusser doet mee met de sociale media: website, Facebook, LinkedIn. Mijn streven was 200 boeken te verkopen in de eerste maand, dus mei 2021. Helaas zijn we blijven hangen op 195. Dat is niet verkeerd, maar ja als ik UIT de bijstand wil moet ik 5000 per jaar verkopen, gedurende 4 jaar, want dan mag ik met pensioen. Ik weet ook wel dat er maar weinig schrijvers zijn die een snee brood kunnen verdienen aan hun boek. Daarbij ben ik geen schrijver.
Gelukkig heb ik mijn boek in eigen beheer, de drukker regelt de betaling en verzending. Een geweldig systeem van mijn drukkerij Pumbo. Ik kan precies zien, hoeveel, wanneer en aan wie mijn boek verkocht is. Dat loopt van Groningen tot Limburg en zelfs België. Dat is leuk, maar door het artikel in Trouw kreeg ik door het geautomatiseerde systeem 150 keer een mail dat ik een boek verkocht heb. Ik heb nog gevraagd of ze dat stop kunnen zetten, maar tot heden niet. Wordt in ieder geval meegenomen in het overleg. Stel: ik verkoop volgende week 200 boeken naar aanleiding van het plaatselijke krantenartikel, dan krijg ik 200 mails. Dat is geen drama, maar als ik de verkochte aantallen maar kan zien is het ook goed.
Zaterdag 8 mei 2021 interview met Radio 5. Ik ben nog nooit in een radiostudio geweest, dus dat was alleen al een nieuwe beleving. Het Mediapark Beeld en Geluid in Hilversum, dat is mega groot. Via de telefoon had men mij gevraagd naar Hilversum te komen, da’s wel even 250 kilometer heen en weer. Maar zoals afgesproken is er ruimschoots voldaan aan de reiskostenvergoeding. Dank. Ik was samen met mijn zoon. Dat is gezelliger onderweg en we hebben na afloop nog een paar familiebezoekjes afgelegd. Door corona is daar weinig van terecht gekomen.
Het was een bijzondere ervaring. De interviewer, Petra de Joode, had haar huiswerk goed gedaan. “Na het lezen van uw boek, kon ik bijna niet meer slapen”… “dit is toch niet normaal?” “Achterop mijn boek staat niet normaal gaan vinden, wat niet normaal is.” “Die ene zin, uitgesproken door Koning Willem Alexander bij de Dodenherdenking van 2020, omschrijft alles.” “De maatschappij vindt teveel dingen normaal, dat is mijn mening.”
Eerlijk is eerlijk, qua verkoop boeken had ik meer verwacht. De berichten van verbazing, herkenning, ontsteltenis stroomden de studio binnen. Als een krantenartikel 150 boeken verkoopt en een radio-uitzending 12… dan valt dat tegen.
Maar, het gaat om de boodschap en ik hoop dat na het lezen die boodschap wordt gedeeld. Dat meer mensen, liefst politici, beleidsmakers, uitvoerenden, managers, ambtenaren en dergelijken tot de conclusie komen: “te gek voor woorden.”
Na Hilversum een bezoek gebracht aan het gezin van mijn jongste broer. Het eerste boek is in opdracht van hun vader, haar man. Het was weer gezellig. Gezonde discussie over van alles. De vraag werd gesteld bij wie ik mijn tv-optreden ga doen. Natuurlijk bedoeld als grapje. Beau en Jinek bleven over. Volgens mijn neef is Beau meer sociaal betrokken, dus als er tranen moeten vloeien, moet je bij hem zijn. Als je scherptevragen wil met een dosis verontwaardiging en humor, moet je bij Jinek zijn. Ik mocht kiezen, maar de meerderheid ging toch naar Beau. “Tranen verkopen beter”, was hun commerciële antwoord. Leuk hoor, ‘die jeugd van tegenwoordig.’ Ik kan er goed mee overweg.
Op dinsdag 11 mei komt er een interview in de plaatselijke krant te staan. Ik heb gevraagd of ze als koptekst Geen leuk boek om te lezen. Maar het verhaal moet verteld worden willen gebruiken. Het gaat dus over mijn gemeente, ons bestuur, onze Raadsleden, onze Burgemeester en Wethouders. Ik ben heel nieuwsgierig naar de reacties. Vanuit de politiek verwacht ik veel kritiek, misschien wel één of andere dreigbrief, juridisch onderbouwd. We zien wel. Ik lig al zo lang onder een vergrootglas. Daarbij zal men wél heel voorzichtig zijn, zo meteen komt die Sangers met een tweede boek! Daarbij heeft hij nu contacten met de landelijke pers.
Ik kan in ieder geval, over 14 dagen, de gemeentelijke administratie de melding doen dat ze mij de komende maand geen uitkering hoeven uit te betalen. Dan levert mijn boek financieel voor de gemeente toch geld op. Zelf hou ik er (alweer) geen euro aan over, maar ja dat wist ik tevoren.
Dit hoofdstuk heet In de belangstelling. Aan de ene kant heb ik daar zelf om gevraagd, aan de andere kant schrik ik van de reacties: “Top dat u dit doet”, “Wat een lef”, “Eindelijk wordt het verhaal eens verteld”, “Zo herkenbaar, Top-top-top”, enzovoort. Zou dat betekenen dat de over-over grote meerderheid van bijstandsgerechtigden dit niet durft? Niet durft om de te-gek-voor-woorden-verhalen te vertellen? Dat de angst regeert? Ik vind dit wel beangstigend, houden we onze mond uit angst voor sancties?
Mijn boek is in de eerste week van mei uitgekomen. Er zijn al reacties binnengekomen van mensen die het gelezen hebben. Heel positief. Kreeg net een appje van een kennis, professional in het Sociaal Domein. Ik kan maar twee hoofdstukken per dag aan. Meer is niet goed voor mijn hart. Mijn antwoord: “Wat denk je van mijn hart dan?” Maar ook: “Beste Gerard,Net je boek uitgelezen. Dank voor het opschrijven van al je ervaringen. Ik heb er veel van geleerd.” En dacht je van deze: “Beste Gerard Wat een fantastisch boek. Voedsel van elke vrijwilliger in de financiële hulpverlening. In vrijwel een adem uitgelezen. Bedankt 👍👍👍” (vrijwilliger in een formulierenteam). Er kwam ook een uitnodiging binnen van de Cliëntenraad Participatie Amsterdam of ik een keer mijn verhaal wil komen doen. Tuurlijk, maar nu even niet. Ik hou mij nu bezig met de sociale media en dat voor een zestigplusser…
Ik kom in een nieuwe wereld. Ik krijg een mailtje van de Nationale Ziekenomroep. Eerlijk is eerlijk ik dacht: wat moet ik daar nu mee? De meneer belde en legde uit dat zij iedere week een podcast maken van de laatst verschenen 10 boeken. De auteurs spreken via WhatsApp de omschrijving van hun boek in. En deze podcast wordt dan uitgezonden naar alle Facebook-contacten… 70.000! Wat zegt u? “Ja, we zijn wereldwijd.” Meneer legde uit hoe dat werkt… het is heel simpel. O, ja? Na wat geëtter, tig keer opnemen is het gelukt. Nou ik ben natuurlijk heeeeel nieuwgierig welke reacties dit oproept. Moet ik mijn boek ook nog in een andere taal uitbrengen?… grapje…
Ik baal als een stekker, nou ja, 12 stekkers. Op 11 mei zou het interview in de plaatselijke krant staan. Om 6 uur wordt-ie bezorgd, dus snel bladeren… geen interview. Nog een keer, er staat alleen een vooraankondiging waarin wordt gemeld over het verschijnen van mijn boek én dat er in de vrijdagkrant er een volledig interview komt… Zonder mijn website erbij te zetten. K.u.d.t. Daarbij is de dinsdagkrant een gratis uitgave en de vrijdagkrant is een abonnement. Nou, ik kan op mijn klompen aanvoelen dat bijstandsgerechtigden géén abonnement op een krant hebben. De oplage van de dinsdageditie is 24.000, de oplage op vrijdag is 5.000 exemplaren. Ik had hoge verwachtingen, op straat herkend worden tijdens de hondenwandeling. Nou, ik hoef mij niet te gaan vermommen.
Mijn zoon maakte nog de opmerking “Mag zeker niet van de gemeente.” Dat gaat me iets te ver, maar het is algemeen bekend dat er nog maar weinig lokale kritische kranten zijn. Dus ook geen journalisten die ergens ‘induiken’… De huis-aan-huisbladen zijn voor een deel afhankelijk van de 3-4 pagina’s gemeenteberichten en daarbij zijn adverteerders ook niet altijd gecharmeerd van té kritische berichtgeving over hun gemeente.
Ik heb wel even gegoogeld op de titel van het boek en op mijn naam, dan sta ik bovenaan. Maar ja, gaan mensen die moeite nemen? Om de negativiteit een beetje te positiveren (mooi woord), kreeg ik een mail van de webmaster. “Gefeliciteerd, tijd voor een feestje.”… “Uw website heeft 2500 bezoekers” ( ja, ja, en dat in 1 week) en… “7000 pageviews”. Dus…???
Vrijdag 15 mei 2021. Heel even een depri momentje van mij afschrijven. Het interview in de plaatselijke krant, een hele pagina. Deze krant, alleen voor abonnementhouders, wordt bezorgd op vrijdag tussen 16:00 en 18:00 uur. Dus ik naar de Primera, twee kranten gekocht. Vreemd om jezelf te zien in een krant. Goed interview, maar aan het einde een beetje rare zin: Een leuk boek om te lezen is het niet. Het is allemaal drama wat erin staat. Dat gaf mij nou niet het gevoel om dit boek aan te schaffen. Maar, we wachten af… Ik had enigszins toch de verwachting een aantal boeken te verkopen. Tot 18 uur: 0, tot 24.00 uur: 0, zaterdagochtend: 0… Mijn wijze zoon: “Je verwachtingen zijn te hoog. Ik begrijp je wel, maar het is nou eenmaal een moeilijk onderwerp. En tegenwoordig is een duimpje omhoog op Facebook al voldoende, als reactie.” Hij heeft (alweer) gelijk, ik moet er maar een les uittrekken; dit gaat nog een hele strijd worden. Ter compensatie een kaartje in de brievenbus van een nicht: “Hé, oompie, Wat ben jij goed bezig zeg! Wilde gewoon even laten weten hoe knap ik het van je vind. Veel liefs.” Ach, dat maakt weer veel goed. Wie het kleine niet eert, is het grote niet weerd.
Zoals ik in mezelf al een beetje omschreef, ik kan een pitbull zijn. Dat er zo slecht werd gereageerd op het interview bleef hangen. Ik ben natuurlijk een commercieel mannetje, dus is de vraag: “hoe dan wel?” In de komende krant van dinsdag (oplage 24.000) heb ik een advertentie laten plaatsen. Heel simpel, de voorkant van het boek met daar onder de website. Kosten € 128,00. Nou die trek ik dus van mijn inkomsten af. Ook 250 visitekaartjes besteld. Kijken hoe de gemeente gaat reageren op mijn kosten/baten berekening in verband met de uitkering. We zien wel, zal wel weer een heel gedoe worden.
De commerciële vraag bleef hangen: hoe bereik ik mijn doelgroep?… Cliëntenraden!!! Die begrijpen mijn boek. De LCR (Landelijke Cliëntenraad) heeft op haar site alle cliëntenraden van Nederland staan. 352 gemeenten… 352 cliëntenraden. (dat is de wettelijke verplichting!) Een nieuwsbrief in elkaar gezet en deze wordt verstuurd naar 250 mailadressen. Een monnikenklus, knippen en plakken in een Excelblad. Ik verzend ze in etappes, per provincie, ik moet het allemaal wel kunnen behappen.
Ik wil voor de volgende maand, juni, weer kunnen zeggen: “Deze maand weer geen uitkering nodig!!! ”
Vreemd? Zowel het interview in de plaatselijke krant, als de zelf geplaatste advertentie hebben weinig effect qua verkoop in mijn directe omgeving. Ik zit nu richting 250 boeken, waarvan slechts 27 in de directe woonomgeving. En dat zijn vooral de Raadsleden en een paar bekenden. Vreemd? Ik weet niet hoe ik dit moet zien.
25 mei 2021. Hoog bezoek. De directie van mijn gemeente bij mij op de koffie. Boekbespreking… nee, hoor via de app was er al waardering uitgesproken. Het was een inspirerend, open gesprek. Het bijzondere is dat mijn gemeente (die er zelf niet best af komt in mijn boek) 25 stuks gaat bestellen. Bedoeld voor het managementteam. Het doel: gaan wij als gemeente hier lering uit trekken? Vanuit mijn ervaring weet ik hoe moeilijk het is om een organisatie om te bouwen. In plaats van ‘nee’, is het antwoord ‘ja, mits’. Dat blijkt in de praktijk een metamorfose voor ambtenaren. Ik denk dat mijn boek een grote impact gaat krijgen op de gemeentelijke organisatie. Toch mooi om hier een bijdrage aan te mogen leveren. Ook vind ik het lef hebben dat mijn gemeente niet de verdediging ingaat, maar juist de confrontatie. Moge de overige 351 gemeenten volgen.
De volgende dag moest ik ‘op het matje komen’ bij de teamleider en een meneer van de administratie. Op het matje komen is iets overdreven, maar de vraag was: HOE gaan we dit administratief en juridisch verwerken? Het was best een open en vriendelijk gesprek. Ik merk wel dat sinds het boek de benadering anders is. “Dus u heeft voor de komende maand geen uitkering nodig? Hoe gaan we dit doen? Mijn antwoord: “Nou simpel, druk even op de pauze-knop en dan zien we volgende maand wel wat de inkomsten zijn. “Pauzeknop? Die hebben we niet!” Mijn antwoord: “Dan wordt het tijd, niet alleen voor mij, maar ook voor mensen die een tijdelijk contract krijgen, even 7 maanden de pauzeknop indrukken.” De meneer van de administratie vond dat dat tegen de normale procedures in gaat. “Wij moeten ons natuurlijk wel kunnen verantwoorden.” Mijn antwoord: “Logisch dat mensen in de bijstand als de dood zijn om een tijdelijk baantje te nemen. Ze zijn bang dat ze de hele procedure opnieuw moeten beginnen en raken opgebouwde rechten kwijt.” De teamleider ging wél mee met mijn argumenten. “Daar moeten we toch écht eens diep over nadenken, die pauze- knop.” Nou, ik heb weer eens de systeemwereld aan het denken gezet. De afspraken worden op papier gezet, prima. Men wil zich natuurlijk wel indekken, terwijl het eigenlijk weer logica is.
Een wens der gedachte. Het is vandaag 31 mei. Mijn boek is een maand op de markt, de laatste dagen soms 3 stuks, soms 1, maar ook 0 verkocht. Eerlijk is eerlijk, toch wel een beetje frustratie. Via de sociale media zoals Facebook en LinkedIn, probeer ik mijn boek te verkopen. Via via kwam ik terecht bij de wethouder Sociale Zaken van Tilburg, Esmah. Zij was landelijk in het nieuws geweest, omdat zij een maand op bijstandsniveau heeft proberen te leven. In een tv-talkshow vertelde ze eerlijk: “Het is me zwaar tegengevallen. Om geld te besparen heb ik af en toe geleefd op een zak paprikachips.” Ik had op deze avond telefonisch contact met Esmah. Zij heeft mijn website gelezen en het boek besteld. We hebben elkaar zeker een uur gesproken. We zitten op dezelfde lijn van denken. Maar je merkt ook wel hoe moeilijk het is een grote organisatie ‘anders te laten denken’. In mijn vorige boek stelde ik al: “Hoe kan je ambtenaren, die 10-20 jaar op een bepaalde manier gewerkt hebben, anders laten denken? Volgens mij een bijna onmogelijke opgave.” Ik vertelde haar dat mijn gemeente, die er in het boek niet best afkomt, nu voor mij een voorbeeldgemeente is. Dat wil zij ook!!! Als ze mijn boek gelezen heeft, wil zij dit ook delen met haar ambtenaren. Dat is dus nummer 2… nog 350 gemeenten te gaan! Te zijner tijd word ik uitgenodigd voor een bijeenkomst in Tilburg… graag!!
De eerste week van juni. Het is prachtig weer. Dus op de fiets de polder in. Op de terugweg, sta ik bij een kruispunt om over te steken. Van een auto gaat het raampje open en iemand roept: “Gerard, bedankt voor je boek!” Ik had even niet door wie het was, maar hij parkeerde zijn auto en liep naar me toe. Ik herkende hem… een raadslid van de SGP. Bij ons in de gemeenteraad de één na grootste fractie. We hebben ruim een uur staan kletsen langs de stoeprand. Door mijn boek is er een wereld voor hem opengegaan. Een wereld die hij, ondanks vele jaren raadslid zijn, niet begrijpt. Mijn boek gaat in hun fractie besproken worden, met de vraag: “Hoe kunnen wij als gemeenteraad verandering inzetten?” Ik voelde mij aan de ene kant vereerd aan de andere kant ben ik al jaren roepende in de woestijn. Maar oké: “wie initiatief zaait, zal verandering oogsten. Het is oogsttijd!”
Inmiddels zitten we alweer in de tweede week van juni. Er komen diverse reacties binnen, via de mail, via de site, via de telefoon. Bijvoorbeeld volgende week naar Hoorn. Dat is voor mijn ruim 350 kilometer heen en weer. Maar de reiskosten worden vergoed. Zoals ik begrepen heb is het een mediabedrijf. Er worden filmopnames gemaakt in opdracht van een grote organisatie gekoppeld aan de overheid. ???? Ze hebben gereageerd naar aanleiding van mijn boek en willen graag een interview met iemand uit de leefwereld. Ja, ja, je moet er wat voor over hebben om je boodschap te verkondigen.
LinkedIn premium… € 59,99 per maand.
De laatste drie dagen staat de verkoop van de boeken helemaal stil, ondanks dat ik op sociale media best actief ben. Van LinkedIn krijg ik wekelijks een melding dat ik aan mijn ‘limiet’ zit. Of ik wil overstappen op een Premium Account… kosten ruim € 60,00 per maand. Dus niet. Lang genoeg in mijn bijstandsjaren er steeds geld op toe moeten leggen.
Ik zit steeds met de vraag: wie is mijn doelgroep? Eerder geschreven: 70% van de maatschappij heeft geen idee wat bijstand inhoudt. Laat staan dat ze het bestaan van de Participatiewet weten. Eén van mijn broers zei: “Als ik nu ergens in de krant of in het nieuws Participatiewet voorkomt, spitsen mijn oren.” Kan je nagaan, ik zit er al ruim 10 jaar in. 10% van de maatschappij zit er zelf in of heeft er mee te maken gehad. Of die nu zitten te wachten op nog meer ellende, vraag ik mij af. Dan blijft over de 20% die (moeten) werken met de Participatiewet. Diegene die durven reageren, reageren met het bekende duimpje omhoog, maar de meeste organisaties in het Sociaal Domein reageren helemaal niet. Ik denk, weet wel zeker, mijn boek brengt hun verdienmodel in gevaar. Ik kreeg een reactie binnen van één van deze organisaties. Het was een soort promotie voor een training van hun. Gelukkig bepaal ik zelf welke reacties ik wel of niet plaats op mijn site. Dus ik stuur eerst de afzender een mail met de opmerking: “Hebben u en uw directie mijn boek wél gelezen?” Tot heden geen reactie. Zoals in mijn vorige boek al geschreven: de Participatiewet is een miljardenindustrie. Re-integratie- bureaus, advies organen voor gemeenten/overheid, bureaus gespecialiseerd in loonkostensubsidies, ‘social return’, juridisch advies, trainingen/cursussen, uitzendbureaus, boeken/rapporten schrijven, onderzoekers, enzovoort. Dus die weten wél wat de Participatiewet inhoudt, maar houden (wijselijk?) hun mond.
Dus moet ik mij concentreren op die 70% van de niet-wetenden… maar ja, hoe bereik je die?
Van familieleden en bekenden zijn er maar weinig die het boek hebben aangeschaft. Vreemd? Alles bij elkaar heb ik ongeveer 150 directe familieleden. Mijn ouders en ik komen uit grote gezinnen, dus vele nichten en neven. Tel daar een netwerk van een 100 bekenden bij op, dan kom je aan 250 mensen die Gerard Sangers kennen. Als er binnen dit netwerk 10 boeken zijn verkocht, vind ik dat vreemd. Of niet? Ik weet niet hoe ik dit moet verklaren: is het té persoonlijk? Weten ze ook het antwoord niet? Is het voor hen óók de ver-van-mijn-bed-show? Leven zij in een andere wereld? Willen ze het niet weten?
Ik denk dat in het laatste een groot deel van het antwoord zit. Mijn dochter zei: “Ik ga je boek niet lezen hoor, de helft weet ik en de andere helft wil ik niet weten.” Ze heeft gelijk, het is mijn wereld, niet het hare. Ik stuurde een nicht, die het boek heeft gelezen een app-berichtje: “Heb je mijn boek gelezen? Geschrokken?” Zij antwoordde: “Geschrokken niet, maar het heeft veel dingen wel een plekje gegeven. En heeft mij heeeel anders naar bepaalde situaties laten kijken.” Zij werkt in de zorg als operatieassistent. Zij valt dus onder die 70% van de hoogopgeleiden die geen idee hebben hoe mijn wereld eruit ziet. Ik schreef haar: “Wil je mijn boek/site delen met jouw netwerk? Daar zitten de onwetenden!” Haar antwoord; “Absoluut!!!!” Dat zou één van de ingangetjes zijn in de wereld der onwetenden.
Een paar weken geleden had ik mijn huisarts aan de lijn. Het ging over een bepaalde uitslag en die was gelukkig goed. Ik vertelde hem over mijn boek. Zijn reactie: “O, dat vind ik heel interessant. Ik heb die toeslagenaffaire gevolgd en eerlijk gezegd begrijp ik hier helemaal niets van. Hoe heeft dit kunnen gebeuren?” Tijdens het gesprek bestelde hij via de site mijn boek. Ook in dit gesprek had ik het over de 70% van de onwetende maatschappij. “Hoe denkt u dat het komt dat steeds meer mensen in een depressie/burn-out terecht komen. U en uw collega’s moeten ook patiënten hebben die in de bijstand zitten en met de Participatiewet te maken hebben.” Hij gaat mijn boek lezen en komt erop terug. Ik denk dat dat wel even gaat duren, zij zijn heel druk met corona en de vaccinaties. Ik denk dat het voor huisartsen ook een eyeopener wordt, wanneer ze lezen over de leefwereld van hun patiënten. Herkenning en inleving, in plaats van een pilletje.
Al vaker geschreven: toeval bestaat niet. Tijdens het opschrijven van het bovenstaande verhaal gaat de telefoon. Caroline van de mijn gemeente aan de lijn. “Meneer Sangers ik wil even weten hoe het met u en uw zoon gaat. Ik ben uw boek aan het lezen.” “Geschrokken?” vroeg ik. “Nee, niet geschrokken, ik lees veel herkenning. Wat u schrijft, dat was onze manier van werken. Daar was ik het helemaal niet mee eens, maar ja, in zat niet in de positie daar verandering in te brengen. Nu gelukkig wél, we gaan onze werkprocessen helemaal omgooien. Zoals u omschrijft moeten we af van dat kastje-naar-de-muur-verhaal. Eén regisseur, niet dat de ene ambtenaar zegt ‘dat is niet mijn afdeling.’… Het wordt nog een hele dobber om die knop om te krijgen. Maar… we hebben nu (eindelijk) een proces in gang gezet dat niet meer te stoppen is. Als we het stappenplan op papier hebben gezet, gaan we in gesprek met ervaringsdeskundigen, dus ook u!” Ik maakte de opmerking: “Stel je wel de vraag hoe je de knop om krijgt van ambtenaren die al 10-20 jaar op hun manier hebben gewerkt? Dat wordt heel moeilijk.” Daar begreep ze maar al te goed, maar haar grootste zorg was de politiek, de wethouder, de Raadsleden. “Wij moeten van de politiek vaak opdrachten uitvoeren, waar we het helemaal niet eens zijn, maar ja, dan heb je als ambtenaar niets te zeggen.” Ik antwoordde: “Maak je over de politiek maar geen zorgen, minimaal de helft van de Raadsleden heeft mijn boek aangeschaft en ze zijn geschrokken. Geschrokken hoe hun beleid leidt tot mijn “te-gek-voor-woorden-verhalen.” Zij antwoordde: “Daar ben ik heel blij mee!”
Donderdag 17 juni 2021. Filmopname in Hoorn. Voor mij 350 km heen en weer. Een nieuwe ervaring, twee dames en een cameraman. Zeer professioneel. Zij maken items voor grote organisaties zoals UWV, Overheid en dergelijke. Tien minuten film is een dag werk! Ik zou het geduld er niet voor hebben. Shotje hier, shotje daar (ik bedoel geen drank), opnieuw, weer opnieuw. Ik ben heel nieuwsgierig naar het resultaat. Over twee weken. Intussen krijg ik een appbericht van een bekende in het Sociaal Domein: “Je boek wordt genoemd in een lezing van doctor………..!” Nou dat streelt natuurlijk wél even mijn ego.
De volgende dag stuur ik deze doctor een berichtje om hem te bedanken én of hij een review wilt plaatsen; immers: hij heeft mijn boek gelezen. Als je van een doctor het cijfer 8 krijgt… zover ben ik nog nooit gekomen in mijn carrière! Dit is zijn reactie op mijn boek:
“Eigenlijk te gek voor woorden, maar toch op papierGerard Sangers laat duidelijk zien hoe bijstandsgerechtigden klem gezet worden door regelgeving en hoe moeilijk het is om daar als individu iets aan te veranderen. Het boek getuigt ook van een scherp oog voor onrechtvaardige ongelijkheden. Veel van wat Sangers meemaakt is inderdaad te gek voor woorden, maar hij heeft het wel onder woorden weten te brengen. Zijn frustratie over zijn ervaringen met de bijstand spat van de pagina’s. Verwacht geen literair hoogstandje maar een eerlijke weergave van pijnlijke ervaringen die de auteur met een analytische blik probeert te duiden.”
Dat het geen literair hoogstandje is, daar ben ik alleen maar blij mee. Ik schrijf vanuit de leefwereld, niet vanuit de hoogopgeleide theoretisch wetenschappelijk verantwoorde systeemwereld!
Boek bestellen?
https://www.boekenbestellen.nl/boek/de-mening-van-een-uitkeringstrekker/9789464430103
